Bangladesh euh Vietnam deel 2 :-)

Zo,

Het is 19u15, het is warm en ik zit achter de computer met een ijskoud

biertje; dit kan niet Bangladesh zijn en verdomd als het niet waar is;

dat klopt als een bus! Ik zit momenteel in Mui Ne, een winderig kitesurfparadijs

zo'n 200 km. boven Ho Chi Minh City in good old Vietnam...

De 2de week Bangladesh was heel leuk maar het schoot niet heel erg op

met het weer; van gewoon koud tot erg onbehaaglijk en de hele dag rondlopen

met een sweater EN een fleece om van sokken in sandalen nog maar te

zwijgen maken het echte vakantiegevoel toch niet helemaal je dat...

Na mijn eerste reisverslag ben ik naar Mongla getrokken, een havenstadje

aan de rand van de uitgestrekte Sundarbans-mangrove waar de zeldzaam

geworden Bengaalse tijger nog af en toe gespot kan worden.

Mijn kamer in hotel Singapore (de enige andere optie was hotel Bangkok) was

hilarisch: een betonnen bunker van 2 euro met diarreebruine vlekken op de

muur en een triomfantelijk gevoel dat altijd een lakenzak meezeul want als je

naar het bed keek leek het langzaam te bewegen; een perceptie die niet door

bier drinken veroorzaakt kan worden want daaraan is dus op het platteland

een manifest gebrek tenzij je bereid bent om op slinkse wijze een onder

verschillende toonbanken versleepte fles pislauw Chinees bier voor veel te veel

Taka's in de wacht te slepen...

Ik heb een beetje gerelaxed in Mongla; beetje rondgelopen, op gegeven

moment achterna gezeten door zo'n 60-tal kinderen van de koranschool

en vervolgens maar een grote snoeppot gekocht waaruit iedereen een

snoepje mocht plukken; dat werd een spektakel dat op hilarische

wijze in goede banen geleid werd door 4 kerels die een soort van gangetje

vormden zodat iedereen 1 per 1  een graai in de pot deed ipv. dat ik bedolven

werd onder een pletwals van kinderen met suikerzucht.

's Avonds was ook lachen want de verkiezingen bleken daar in full-swing:

hang de straten afgeladen vol met vlaggetjes van de kandidaten, huur

een stuk of 30 riksja's, plemp die vol met verschrikkelijk overstuurde

luidsprekers, mannetjes om door de micro te bleren en vervolgens ga je

elkaar (en mij) het leven zuur maken door zo hard mogelijk tegen elkaar op

te bieden. Gelukkig bleek de vocale terreur te stoppen rond een uur of 10

en dus zat er nog een goeie nachtrust in.

Na 2 dagen in Mongla rond gehangen te hebben weer verkast naar Kulna,

naar bleek het laatste overgebleven ticket geboekt met Regent Airways naar

Dhaka voor de volgende ochtend, een paar uurtjes gebadmintont en nog

een fijne maaltijd achter de kiezen: curry without the hurry...

De volgende ochtend stond het gammele Regent busje klaar om de kuilenrit

van anderhalf uur naar het vliegveld van Jessore te overbruggen. Eenmaal daar

aangekomen bleek het nogal mistig en de oorspronkelijke vertrektijd 10u30 werd

meteen opgeschoven tot 15u40; zit je dan lekker in een vertrekhal van golfplaten...

Rond de middag ben ik dan maar met een riksja naar het centrum van Jessore gereden

voor een kom Thaise soep in een Chinees restaurant en iets anders heel vaag maar

wel lekker en ik heb tegenover de luchthaven nog even de school bezocht (100 leerlingen

per klas!), mocht een kwartiertje Engelse les geven en ik heb ook nog een uurtje

gebadmintont. Ook was er nog een waanzinnige one-stop 2 shop oplossing naast

de luchthaven want in een kraampje aan de linker kant kreeg ik een scheerbeurtje

met nadien een ongevraagde massage (die ik snel voor bekeken hield toen de kapper

net iets te nadrukkelijk in mijn tepels begon te knijpen) en aan de rechterzijde zowaar

een soort van internetconnectie via een mobieltje dus kon ik nog even wat vluchttijden

checken.

Zo rond de klok van zessen dan maar weer eens naar de euhm "terminal" want

de vlucht was ondertussen alweer uitgesteld tot minstens 19 uur...

In de vertrekhal was ondertussen vette chaos uitgebroken want de avondvlucht

werd net op dat moment gecancelled en het was redelijk amusant (sorry, heel

slecht van me) om vlak naast de balie gezeten te aanschouwen hoe oververhit het

er aan toe ging met ziedende wannabe zakenmannetjes die op hoge poten een oplossing

eisten die er toch nooit ging komen. Ik kreeg trouwens zelf ook steeds meer de balen

in want het weer werd er niet beter op en ik zag het heel erg reeel dat ieder moment

ook onze vlucht gecancelled zou worden...

Wonder boven wonder gebeurde dat dus niet: zo rond 19u30 boorden zich opeens

koplampen doorheen de mist en streek een vliegtuig van Regent Airways neer op

de wazige landinsbaan! Het kan onmogelijk volgens het boekje gegaan zijn maar

wellicht dat een paar druktemakers aan de balie een arm hadden die lang genoeg

was om eea. toch mogelijk te maken. Mij niet gelaten want het enige alternatief

was een autorit van 12 uur met bovendien enkele rivierferry's met ellenlange files...

Iedereen werd in 7 haasten doorheen de security geperst en een uurtje later

was ik weer in Dhaka na een vertraging van 9 uur! Ik mocht meerijden met de

auto met chauffeur Hasan, een supertoffe gast waar ik enkele uren mee gepraat

heb op de luchthaven en advocaat bij telecommaatschappij Banglalink.

Na wat file werd ik kan eindelijk gedropt bij mijn hotel, ff het stof afspoelen en

dan op naar een Italiaans restaurant voor een lekkere pizza en enkele

blikjes bier; daar was ik wel aan toe na 3 dagen chapati's en groenteprut

in de lokale restaurantjes...

De volgende ochtend heb ik het Qatar Airways kantoor aangedaan en voor

130 euro mijn terugreis omgeboekt van Kuala-Lumpur naar Frankfurt ipv. Dhaka naar

Frankfurt. Toen dat eenmaal geregeld was lag de weg vrij om mijn andere vluchten

te gaan boeken en omdat mijn creditcard het niet deed kon ik dankzij de

boekingen die Jeroen in Nederland voor me uitvoerde dan toch alles rondkrijgen.

Ik heb nog 3-kwart dag in Dhaka rondgehangen, zoals vanouds lekker ingeduffeld

in warme spullen en dan filevrij (want vrijdag) met mijn laatste Taka's naar de luchthaven.

Na een probleemloze vlucht van 3u40 met Airasia (de Easyjet van Azie) aangekomen

in Kuala Lumpur waar ik niet wist hoe snel ik die sweater en fleece moest uitwerken;

de bekende natte handdoek in je nek weet u wel en na een kort nachtje in een

hotel een vlucht van 2 uurtjes naar Ho CHi Minh City in Vietnam.

Het online geregelde visum bleek tot mijn opluchting perfect geldig en een uurtje later

en een gecopieerde Lonely Planet editie Vietnam van 3 euro rijker zat ik achter mijn

eerste kom Pho Bo; noedelsoep met beef en een grote fles Saigon bier alsof ik weer

7 jaar terug in de tijd werd geworpen; me like!

Het is met geen pen te beschrijven hoezeer HCM is veranderd; je kan welhaast van

de straat eten, er is een zooitje aan knappe wolkenkrabbers bijgekomen en

het toerisme is uit zijn voegen gebarsten; het is net of je in Bangkok rondloopt

in Khao San Road!

Omdat ik geen zin heb in het "geijkte" Vietnam: met de bus of trein omhoog langs

de welbekende en druk gefrequenteerde pleisterplekken heb ik wat rondgeshopt

en een brommert geregeld voor 12 dagen waarmee ik de afstand tussen HCM

en Hue via de binnenwegen ga overbruggen. Het is een onooglijk lelijk en klein

jaren '80 ding en je hebt het gevoel alsof je een vibrator van 100 kilo in bedwang

moet houden maar het betekend vooral vrijheid en de route van zo'n 1700km.; oa.

via de bergen en een deel van de Ho CHi Minh trail schijnt geweldig mooi te zijn en

niet druk wegens off-route. 's Avonds ben ik nog gaan pokeren bij de Canadees

thuis die me de brommer verhuurd heeft en na zijn expatvriendjes wat geld afgetroggeld

te hebben vroeg onder de wol gedoken want ik vertrok om 6 uur 's ochtends om voor

de drukte de stad uit te zijn.

Ik heb gisteren zo'n 300km. gereden en mijn gat ligt er bijna vanaf; erg pijnlijk allemaal

op dat smalle zadeltje en zeker nog een puntje van aandacht de komende dagen... :-)

Ik zit nu dus in Mui Ne, een strandbestemming die in 2003 nog totaal onbekend was

en nu volgebouwd is met zo'n 40 resorts. Het sterft van de kitesurfers vanwege

de strakke bries, veel Russen (die haat ik steeds meer; lomp volk...) en suffe backpackers

maar het is mooi eer, de setting is een plaatje (oa. gigantische zandduinen) en je kan

werkelijk verrukkelijk eten maar dat is in Vietnam nooit echt een probeem geweest ;-)

De komende dagen werk ik mezelf dus als alles goed gaat langzaam omhoog en

de 27ste plan ik in Hue te zijn voor een rendez-vous met mijn ouders die

een trip gaan maken met reisorganisatie Djoser naar Vietnam en Cambodja en

dus die dag volgens planning in Hue moeten zijn. Vervolgens schop ik de brommer

als vracht op de trein, neem de ochtendvlucht van Hue naar HCM en 's avonds

dan met Airasia weer retour naar Kuala Lumpur.

Ik ben heel erg benieuwd naar de komende dagen en de rit in het gebergte;

hopelijk valt het mee met de voorspelde regen!

Bedankt maar weer voor het lezen en zeker ook voor de reacties en tot

de volgende! :-)

Koert