Colombia deel 2

Buenas,

Alweer een dikke week verder en heel wat te vertellen over dit geweldige land! De 2 dagen in Cartagena hadden niet beter kunnen zijn: lekker rondslenteren in de oude historische binnenstad, 's avonds genieten van een biertje met zicht op de mime-artiesten die argeloze voorbijgangers op grandioze wijze in het ootje nemen en heel erg lekker eten in een prachtige omgeving. 

De laatste dag heb ik een dagtripje gemaakt naar Playa Blanca, een hagelwit strand op een uur varen van Cartagena. Daar lekker de middag in het zonnetje gelegen met in de ene hand een flesje Aguila en in de andere hand een tube zonnecreme.

's Avonds in Cartagena nog afgesloten met lekker eten en de volgende ochtend een dag om snel te vergeten: bussen op zeer, zeer erbarmelijke wegen. 's Avonds kwam ik redelijk afgepeigerd aan in Turbo, een rommelig havenstadje in de oksel van de Caraibische kust waar Colombia en Panama bijna aan elkaar grenzen. 

Turbo staat in de Lonely Planet als volgt te boek: "Turbo is best enjoyed from the rearview mirror of your car". Dit deed de waarheid wel enig geweld aan want de junks waren reuze vriendelijk en de gistende prut in de haven waaruit op geregelde tijden verrottingsgasbellen ontsnapten stonk nog niet eens zo hard als je zou verwachten van zo'n zwarte massa. Bovendien moest ik wel in Turbo zijn omdat daar 's ochtends een boot vertrekt naar Capurgana, een dorp dat bijna vlak aan de grens met Panama ligt en enkel met een boot vanuit Turbo of een vliegtuig vanuit Medellin bereikbaar is omdat er geen wegen naartoe leiden vanwege de dikke omringende jungle.

Die ochtend stond ik dus in de haven en een eerdere tip indachtig was het drummen geblazen om zo snel mogelijk achterin de boot terecht te komen omdat op die plek je rug nog net niet helemaal gemold wordt door de woeste golven. Gelukkig was ik goed voorbereid en na een korte sprint had ik de beste plek te pakken. Tijdens de woeste en bijna 3 uur durende martelgang zag ik de mensen op de eerste rij bankjes voorin soms letterlijk een meter omhoogvliegen en weer pijnlijk terug op het harde hout landen; ik kwam er met een enigszins stijve rug dus nog best goed vanaf! De tocht was hels maar wel machtig mooi met af en toe stops langs afgelegen jungledorpjes en tussen ruige eilandjes in zee door. Gelukkig kwam Capurgana uiteindelijk in de picture en na wat gedoe met aanmeren wegens de woeste golven stond iedereen veilig aan wal. Capurgana bleek een verademing: omdat het tegen de door FARC en drugssmokkelaars gedomineerde Darien-gap aanligt was het tijdenlang niet bereikbaar voor toeristen maar sinds het leger dit gebied opnieuw veroverd heeft komt het toerisme weer langzaam op gang en staat alles in de kinderschoenen waardoor het heerlijk ongerept en puur aanvoelt.

Ik checkte in in een hostel met zicht op zee en een luie hangmat en heb daar 3 geweldige dagen gehad: beetje rondhangen, lezen, een wandeltocht over de junglerug heen naar Sapzurro, het laatste dorp voor de grens en van daaruit weer een steile klim om uiteindelijk op de grens met Colombia en Panama terecht te komen. Daar wordt je naam in het grote boek opgeschreven en kan je zonder uitstempelen voor een paar uur naar het fantastische strand van La Miel aan de Panamese kant. Ook viel er vanuit Capurgana nog een geweldige wandeltocht te ondernemen naar een waterval waarvoor je diverse keren de rivier moest doorwaden  en tussendoor ook nog in contact kwam met vriendelijke en nieuwsgierige Colombianen waardoor ik ook al gelijk een paar uitnodigingen te pakken heb om te gaan bezoeken. Very nice indeed...

Nog steeds recupererend van de rugpijn van de boot besloot ik om een vlucht te nemen van Capurgana naar Medellin waardoor ik mezelf ook nog de 10 uur in een bus op de gruwelijkste weg van Colombia bespaarde (route Turbo-Medellin). Tot mijn grote vreugde had ik de laatste plek weten te bemachtigen aan boord van de Searca 14-zitter en al snel stegen we op vanaf de bananenstrip van Capurgana waar af en toe nog een koe van de startbaan dient afgemept te worden. 

De landing op Medellin was redelijk spectaculair te noemen: een stad van 3 miljoen inwoners gelegen op een hoogte van 1800 meter in een bergkom met bebouwing zo ver als het oog reikt en stoere hoogbouw eroverheen torenend. Omdat de oude luchthaven bijna midden de stad ligt lijkt het alsof je niet kan landen zonder tegen een huis aan te kwakken maar dit was getuige dit verslag overduidelijk niet het geval en na een wandel/bus/metro-combo (de enige metro in het land) checkte ik in in een bijzonder sfeervol hotelletje midden in het oude centrum.

Diezelfde avond nog wat rondgewandeld maar net zoals in Bogota wordt het een soort van freakshow als het  donker wordt en zie je junks in alle openheid op zoek gaan naar aders die nog toegankelijk zijn, zakjes lijm inhaleren en vuilniszakken uitspitten, op zoek naar die ene nog eetbare maiskoek. Best triestig allemaal maar helaas onderdeel van het dagelijkse leven in een grote Zuidamerikaanse stad met een hoop vieze hoertjes eromheen om het plaatje compleet te maken. In tegenstelling tot  Bogota hoef je evenwel niet heel erg voor je veiligheid te vrezen en bovendien blijft de politie redelijk laat op straat patrouilleren. Hierdoor was ik nog getuige van een potje politiemasochismo "Colombian" style. 2 boefjes die achterin een politiewagen waren gesleept zetten een grote mond op en eentje werd daarop vakkundig in elkaar getimmerd. Toen de omstanders zich ermee gingen bemoeien maakte de vrouw met de grootste mond op hardhandige wijze kennis met de muur achter haar... 

De dag erna heb ik veel rondgewandeld, Botero Plaza bezocht met voor de artiest kenmerkende beelden van dikke mensen in brons, beetje heen- en weergehopt met de metro en de klapper op de vuurpijl: alle kabelliften genomen die er gebouwd zijn. Het zit namelijk zo dat het stadsbestuur op een bepaald moment bedacht had dat de bewoners van de sloppenwijken (barrio's) ook recht hadden op goed vervoer naar het centrum van de stad en aangezien die barrio's hoog tegen de heuvels aangebouwd worden en uitdijen is de aangewezen methode om ze bereikbaar te maken de aanleg van een heuse kabellift met cabines zoals je die ook op skivakantie ziet. 

Aldus zat ik met een enigszins vreemd gevoel in zo'n bakje naar beneden te staren tussen de bewoners van de barrio's en het ontbrekende gevoel van skistokken tussen mijn knieën en ipv. een zwarte piste 25 graden op de thermometer en een kakafonie aan bouwstijlen en vooral een gekrioel aan activiteit.

Ik heb alledrie de lijnen gedaan want het zicht naar beneden is ronduit fascinerend en raak je moeilijk op uitgekeken; zo'n barrio lééft gewoon en het plan lijkt wel degelijk zijn vruchten afgeworpen te hebben want er was duidelijk een bepaalde vorm van welvaart aanwezig met veel winkeltjes, spelende kinderen, keuvelende bewoners op bankjes en redelijke infrastructuur in de vorm van sportveldjes, skatebanen enz. dus kudo's voor de moed om zo'n duur en gewaagd plan ten uitvoer te brengen.

Na een volledige dag Medellin trok ik weer verder richting Pereira, een stad van een half miljoen inwoners middenin de Zona Cafetaria (waar de beste koffie ter wereld vandaan komt) en waar verder niets te zien is maar een goeie uitvalsbasis vormde voor mijn uitstap van de volgende dag naar de Thermen van San Vicente.

Leuke dag gehad daar in diverse vulkanische baden met een moddermaskertje bovenop en eenmaal terug in de stad een etent(je) bij Lenos Y Parilla alwaar een fillet Mignon van 500 gram voor mijn neus gezet werd *Engelenzang aan* Ver-ruk-ke-lijk! *Engelenzang uit*. Geen verrassing dat ik de laatste 100 gram niet de baas kon...(maar wel jammer).

Op weg naar het hotel kreeg ik nog te maken met een bijzondere vorm van prostitutie: op een straathoek stonden een 30-tal oudere heren in groepjes bijeen. Allen waren op de een of andere manier strak in het pak; ofwel traditioneel, ofwel in een soort smoking die uit de jaren '60 in Cuba leek te komen. Toen ik passeerde en dacht "what the fuck is dit?" vroeg één van de heren of ik zin had in een triootje. Bleek dat deze straathoek een oppikplek is voor mariachi-muzikanten die zich laten inhuren voor een paar uur om borrels, feestjes e.d. op te luisteren.  Ik ben een tijdje blijven staan kijken uit nieuwsgierigheid op een kwartiertje tijd werden er wel degelijk een hoop instrumenten in taxi's gesjouwd om vervolgens wat mensen te gaan vermaken en dansheupen in beweging te brengen. Hilarisch fenomeen om te zien en de opmerking van die ouwe baas was meteen ook een goed voorbeeld van de fijne humor die Colombianen etaleren in het dagelijkse leven: relax en met de nodige kwinkslagen.

Gisteren was het kortste reisje tot nog toe: een snelle rit van Pereira naar Armenia, me laten droppen aan de afslag naar bergdorp Salento en dan een snelle hop naar het kleine dorp dat tegen de prachtige Cocora-vallei aanligt. Alle guesthouses bleken weer eens vol te zitten en uiteindelijk strandde ik in Las Palmas; een soort van huiselijke homestay waar ik Guido tegen het lijf liep, een toffe ex-mijnwerker uit de Kempen die er ieder jaar in de wintermaanden tussenuit piept om exotische oorden op te zoeken.

Bovendien bleken we allebei een gemeenschappelijke kennis te hebben dus dat kan meteen weer toegevoegd worden aan de groeiende lijst: "de wereld is een dorp". De rest van de middag heb ik een tocht gemaakt op een paard naar een waterval langsheen de rivier en een vervallen spoorweg en vandaag dan met last van O-benen samen met Guido een prachtige hike gedaan van 11 km. in de Cocora-vallei, een soort van Midden-Aarde waar je ieder moment Hobbit-huisjes met rokende schoorsteentjes verwacht aan te treffen tussen het weelderige groen van de vallei. 

Halverwege de tocht arriveer je in een soort van eco-boerderij waar schitterende kolibries zich gewillig laten kieken terwijl ze bloemen en voederpotjes leegzuigen en een uitputtende klim verder naar een boerderij op 3000 meter ontvouwde zich een prachtig zicht op de lagergelegen collectie "wax palms", de hoogste palmbomen ter wereld en de enige plek in Colombia waar ze voorkomen. Eenmaal terug in Salento vonden Guido en ik dat we wel wat bier verdiend hadden en aldus geschiedde. Hij blijft morgen nog even hangen hier (heerlijk als je zoveel tijd hebt) en ik reis morgen weer verder naar Cali om te kijken of ik daar, net zoals in Medellin ook zaken kan gaan doen met het lokale drugskartel (grijns).

Fijn dat iedereen weer de bodem van dit verslag bereikt heeft groet en geniet ik verder! 

Koert

PS: nog een bijzondere ontmoeting vergeten te melden in Palomino: komt een mager mannetje met snor, kaal hoofd en rond brilletje het strand op geslenterd. Het  enige dat aan het plaatje ontbrak was zo'n witte doek rond zijn magere lijf en een wandelstok. Wat ik dus roep tegen deze bijna perfecte kopie is redelijk voor de hand liggend "Mahatma Ghandi!" waarop hij hoofdschuddend in het Spaans mompelt: "ik begrijp echt niet waarom de hele wereld mij zo noemt". LOL :-)))

PS2: zal één van de komende nog wat foto's proberen te posten.