Bangladesh deel 1

Hallo allemaal, eindelijk dan mijn eerste officiele teken van leven uit Bangladesh :-)

We zijn alweer een week verder en eerst maar eens zeggen dat ik het enorm naar

mijn zin heb in dit geniaal geschifte land!

Het begon nochtans allemaal een beetje lauw vond ik zelf; de vlucht vanuit Frankfurt

duurde ellenlang met serieuze vertraging en de aankomst in Dhaka viel behoorlijk rauw

op mijn dak ondanks het feit dat ik het gevoel van 8 jaar geleden nog perfect voor de

geest kon halen. Ik zal wellicht te vermoeid geweest zijn na het werken in Nederland

en de downer van het chronische gemis aan zonlicht want de eerste 2 dagen heb ik half

comatueus door de stad gezworven terwijl mijn eigen ecosysteem, net zoals dat van Dhaka zelf

overigens, compleet van de kaart was...

Omdat ik snel doorhad dat Dhaka, met zijn 14 miljoen inwoners een festijn van lawaai, vervuiling

en andere zintuiglijke horror mij niet zou kunnen doen reviven besloot ik om zo snel mogelijk

een ticket te regelen voor de fantastische ervaring die de rocketboat te bieden heeft; da's een wonderbaarlijk genoeg nog steeds functionerende koloniale raderboot die in 2 dagen tijd de mooie mysterieuze waterwegen afvaart tot in Khulna; een hoogtepunt trouwens van de trip uit 2002

maar het lot zei nee, evenwel in de persoon van de besnorde BIWTC-medewerker die mij gezeten vanachter de archaische stoffige stapels oud papier en logge beduimelde boeken-waar-niemand-ooit-nog-een -blik-in-werpt de droeve mare deed dat net op dit moment het gros van de boten in revisie is (zo vanzelfsprekend komen wonderen dus duidelijk niet!). In concreto was er slechts

eentje per week in de vaart en die was volgeboekt tot 29 januari. Als plan A niet doorgaat moet je naar plan B van operatie " Escape Dhaka" en dat was een vliegticket naar Cox Bazar.

Waar kan je beter tot rust komen dan aan het langste onafgebroken zandstrand van de wereld? Ergens anders dus... De verantwoordelijke urban planners/waanzinnigen (streep weg wat niet past) zijn er in 8 jaar tijd in geslaagd om een gezapig strandstadje vol te plempen met zo'n grote hoeveelheden beton en verroest staal dat de burgemeester van Lloret de Mar zijn hoofd snikkend ter aarde zou werpen, schor schreeuwend: "Heer, ik geef het op, deze lelijkheid kunnen wij nooit meer evenaren!".

De bouwwoede aan deze kustlijn zorgde ook nu weer voor een niet aflatende stroom van zintuigelijke diarree in de vorm van zagende, timmerende en klopborende bouwvakkers en

na 2 dagen had ik het wel weer gezien. Erg jammer want aan het strand zelf is het wel leuk:

gewoon een wandelingetje zorgt er weer voor dat je 50 keer op de foto moet, 100 keer je naam moet zeggen en 200 keer waar je vandaan komt; celebrity status does come cheap in Bangladesh!

Bovendien is het heel schattig om te zien hoe de middenklasse vader van hier kosten nog zweet heeft gespaard om zijn gezinnetje het hoogtepunt van het jaar aan te bieden in de vorm van een vakantie zoals wij die 30 jaar geleden beleefden met een ritje op de pony, een suikerspin etc...

Ik had het plan om langzaam omhoog te reizen tot havenstad Chittagong maar passeerde op weg naar het busstation het vliegveld van Cox Bazar. Daar landde net een kist van United Airways (de nieuwste aanwinst hier in het luchtruim) dus ik dacht: even kijken waar ie heengaat. Dat bleek naar

Dhaka te zijn en na een beetje speels afdingen aan de counter kon ik mee voor 30 euro. Dat werd

dus een moeilijke keuze: een busreis van 5 uur naar het noorden of een uurtje vliegen...

Een uurtje later was ik weer in Dhaka en meteen een nieuw ticket gekocht naar Jessore om van daaruit naar Khulna te trekken. Het klinkt wellicht een beetje decadent, dat frequente gevlieger maar busreizen is nu eenmaal een niet heel erg aan te raden vorm van je voortbewegen in deze contreien omdat de lokale buschauffeurs bekend staan te behoren tot de meest roekeloze ter wereld. Iedere dag sterven er gemiddeld 150 mensen op 's lands wegen na alweer een aanrijding en over busreizen na zonsondergang gaan we helemaal niet palaveren want dan komen ook nog alle vrachtwagens in actie die overdag rijverbod hebben en dat 's nachts het liefst zonder lichten doen...

Enfin, een uur gruwelijk file later (viel mee vergeleken met de 2 uur file vlak na aankomst) zat ik 

ingecheckt in het fijne Victory-hotel, een per toeval ontdekte ruwe diamant waar ze zo slim geweest zijn om een deel van de kamers rond een middenas te construeren die ver van het straatgeweld verwijderd is. Je moet dan enkel nog een paar keer uit bed 's nachts om een collectie snorremansen naar hun kamer te schoppen die de gang tot religieus of wereldbeschouwelijk verzamelpunt gepromoveerd hebben... (een eitje in vergelijking met het straatlawaai ;-) ).

De ochtend erop, gisteren was dat, heb ik me laten droppen aan de Sadar Ghat, vlak aan de rivier

voor een boottochtje over de machtig stinkende rivier die Dhaka doorklieft. Dat stinken is niet zo heel erg verwonderlijk: de stront van 14 miljoen mensen komt erin terecht en bovendien heeft deze fijne stroom sinds zijn geboorteplek hoog in het Hymalayagebergte ook nog een bezoek gebracht aan steden zoals Varanasi in India waar alle lijken, deels of helemaal verbrand aan het water toevertrouwd worden. Laat de stank echter het uitzicht niet drukken: het is prachtig om eersterij te zitten in een theater waar het leven in zijn meest sterke en doordringende vorm zichtbaar is: leven en dood,  veel armoede maar vooral nog meer gastvrijheid: het duurde slechts 5 minuten nadat ik mij aan de overkant had laten afzetten om even een klein wandelingetje te maken in de nauwe straatjes van het oudste deel van Dhaka voor ik samen met iemand aan de thee zat, 20 nieuwe vrienden tegenkwam en de problemen in de wereld zat te bespreken. Na het uitwisselen van de telefoonnummers (ik hoop bij god dat ze voor hun eigen financiele heil nooit gaan bellen!) weer naar de overkant, heerlijk verdwalen in het labyrint van oud-Dhaka en getuige van al het hetgeen wat deze stad toch zo boeiend maakt: alles speelt zich af op straat, de tandarts (nou ja) op een krukje tegen een muurtje, de kapper enz enz... Bovendien had ik nu ook weer de energie die nodig is om verwonderlijk alles in je op te nemen en goedgeluimd te blijven.

Wat de dag ook zo prettig maakte was het feit dat vrijdag in Bangladesh een zondag is, althans voor de middenklasse. Het is dan veel rustiger op straat, pakken minder pollutie en dan gaat de zon zowaar een stuk harder schijnen ipv. een mistig treurig zonnetje te wezen dat zich niet doorheen die stalen muur van smog heen kan boren. Voeg daaraan toe dat het dan meteen ook een stuk warmer is en dan heb ik naast slechte nachtrust meteen het tweede probleem aangeraakt: het is momenteel erg koud hier! Overdag kan er nog net een t-shirt vanaf maar vanaf een uur of 4 komt de sweater al onherroepelijk naar boven en na 7 uur 's avonds komt er ook nog een fleecevest aan te pas en sokken in de sandalen (nee geen witte!) om het comfortabel te houden; de winter slaat hier toch ietsje harder toe dan 8 jaar geleden...

Enfin, aan al dat prettige verdwalen kwam helaas een einde en na een fijne fileloze rit kwam ik weer aan op de luchthaven voor mijn vlucht(je) naar Jessore. Tot mijn verrassing kwam ik er 20 minuten voor vertrek achter dat er een wifi-signaal was (nog niet meegemaakt verder) en dus probeerde ik maar even om eens een Skypeje te doen naar Genk maar die ouders van mij lijken drukker te zijn na hun pensioen dan ervoor dus daar ving ik bot. Dan maar een belletje naar mijn flat waar mijn schoonzusje bivakkeert met 2 andere deernes voor een wilde "Girls Breakout" en die namen dus wel op; aan al dat getetter kwam helaas een einde door de airportbus die kwam voorrijden en 40 minuten later kwam ik aan in een steenkoud Jessore. Heel fijn om te zien: ze rijden tegenwoordig op steeds meer plaatsen rond met electrische riksja's en ook plastic zakjes zijn compleet in de ban gedaan... way to go!

Voor 4 euro vond ik een bed in een hilarisch slaapzaaltje met lekkere kussens (niet zo van die klassiek betonnen :-) ) en de maaltijd (officieel heette het Chinees) werd weggeklokt met mijn eerste illegale biertje van-onder-de-toonbank. Een biertje dat evenveel moest kosten als mijn hotelkamer...

De volgende ochtend vanuit Jessore 2 uur de bus op (je kan niet altijd vliegen haha) naar Khulna en daar ingecheckt in het hotel van mijn 3de keuze omdat alles volzet is wat je omzeggens NOOIT meemaakt in dit rare land. Vandaag was een echte topper: ik ben op een bus gesprongen, ben er afgestapt na een halfuur en ben gewoon wat gaan rondlopen langs dijken en dorpjes. Na een kwartier werd ik door iemand meegenomen op een brommer en na een halfuur werd ik omstuwd door een mensenmassa op de lokale boerenkermis die daar ieder jaar plaatsvindt. Je wordt meegetroond als eregast tussen de worstelaars midden in de ring, aan de thee gezet met alle notabelen, maakt in een overvol bakje een paar forse ronddraaiende bewegingen in het houten reuzenrad van 5 meter hoog en iedereen maar dan ook iedereen is trots en blij dat je er bent. En als iedereen dat is ben ik dat ook!

Sahed-met-de-brommer zette mij na al dat feest weer af bij de busroute na mij eerst nog langs zijn 6 broers en 1 zus gereden te hebben; wuifde het benzinegeld weg dat ik hem wilde geven en drukte zijn lievelingsmuts op mijn hoofd als afscheidsgeschenk; het leven kan ontroerend simpel en gastvrij zijn... En nu, nu zit ik dus dit in elkaar te flansen na redelijk lekker gegeten te hebben. Ik ben aardig op kruissnelheid nu, heb weer helemaal teruggevonden waarvoor ik opnieuw naar dit wonderlijke land wilde: overduidelijk haar bevolking en niet de mooie vista's want die kan iemand die met vuurwerk gestunt heeft ook makkelijk op zijn euh ene vinger natellen :-)

Toch broeit er nog een klein plannetje waar ik nog niet over uit ben maar wat ik misschien wel ga doen: omdat ik nu al weet dat ik na 4 weken Bangladesh een vakantie nodig zal hebben om weer bij te komen (grapje maar deels waar) heb ik es geinformeerd hoeveel het kost om mijn terugreis om te boeken van Kuala Lumpur naar Doha ipv. Dhaka naar Doha. Op die manier kan ik de laatste week of zeggens 10 dagen nog even crashen in Thailand ofzo op een strand met barretjes en een beetje het echte vakantiegevoel en een warme zon want dat mis je hier af en toe toch wel degelijk; er is zelfs geen echte bar te bespeuren hier... Bijkomend voordeel is dat ik ook 1 dag win want anders moest ik een dag in Doha wachten en de vlucht uit Kuala Lumpur sluit naadloos aan op die naar Frankfurt; bovendien is er in die troosteloze zandbak van Qatar toch geen moer te zien... We'll see, tot die tijd ga ik nog 100 kilo aan nieuwe indrukken opdoen!

Zo, dat was het wel weer, dank voor het lezen en tot de volgende

keer maar weer!

X

Koert

PS: foto's uploaden is helaas een no-go, veels te traag en te onstabiel...