India op Enfield deel 1

Namaste!

Eindelijk dan het eerste officiële teken van leven uit India van Team Enfield: samen met mijn broer Karl, gezamelijke kennis Erik en ondergetekende dus. Wie het nog niet wist: in 3 weken tijd rijden we met van die heerlijk ouwe Engelse koffiemolens van 350cc die enkel nog in India geproduceerd worden van Delhi naar het Himalaya-gebergte en via de andere kant weer retour Delhi. Momenteel bevinden we ons in Srinagar met op de achtergrond het pittoreske Dal-meer en aan de voet van het hooggebergte maar eerst terug naar het begin J

Onze trip begon zaterdag met een rimpelloze vlucht van Amsterdam naar Delhi, het op voorhand gereserveerde hotel bleek een voltreffer met volledig gerestaureerde kamers voor een spotprijsje en na 3 flessen Kingfisher bier dommelden we lekker in.

De volgende dag was er een met veel geregel: eerst een motorriksha naar Old Delhi om op Esplanade Road te kijken of er een mogelijkheid bestond om mijn ouwe Canon G9 stofvrij te krijgen want dat zou in Nederland 250 euro moeten kosten en dus bij voorbaat uitgesloten. Ondanks zondag sluitingsdag bleek er toch eentje zin te hebben in wat extra geld en ‘s avonds zou het ding klaar zijn.

Daarna in een flinke moesson-hoosbui door naar Karol Bagh, de wijk waar de actie op motorgebied zich afspeelt voor 3 zeer nette helmen (9 euro per stuk) en daarna naar de Bullet Wallah’s voor het in ontvangst nemen van de Enfields. Na checkup, testrit en papierwinkel stalden we onze fijn ronkende paardjes voor het hotel en samen met Karl ging ik de camera ophalen die zoals beloofd netjes gerepareerd bleek te zijn voor 40 euro.

Maandagochtend begon dan het grote avontuur met als voorgerecht het redelijk scherpe “Escape from Delhi” op het menu. Een stad van 14 miljoen inwoners stikt rond 8uur in zijn eigen verkeerscholesterol en om dat enigszins te tackelen stonden we om 5u30 met draaiende motoren vertrekkensklaar voor het hotel en al na 2 straten liep het redelijk mis: mijn motor viel na 100 meter al stil omdat de nachtwakers ofzo met de benzinekraan hadden liggen spelen. Toen ik na een tijdje door had wat het euvel was en we het hoekje omsloegen bleek Erik in geen velden of wegen meer te bespeuren. Omdat we ervan uit gingen dat hij doorgereden was reden we met zijn 2’en de stad uit. Dat ging vrij vlot en een halfuurtje later stonden we bij de kruising richting Chandigarh (onze volgende halteplek) om op Erik te wachten. Die kwam helaas niet opdagen en tot overmaat van ramp bleek ik zijn telefoonnummer niet te hebben. Ten lange leste zijn we dan maar verder gereden en ondanks wennen aan hectiek, hitte en stof ging dat toch wel redelijk vlot en rond 14 uur checkten we in in een hotelletje in Chandigarh. Via de intermediare services van Karl’s vrouw die ondertussen wakker was kregen we contact met Erik en die bleek nog in Delhi te zitten omdat hij de stad niet op eigen houtje uitgeraakt was. Hij had ons ‘s ochtends bij wegrijden niet meer gezien toen wij achter het hoekje stonden te starten en deed dan maar een blokje rond tot bij het hotel waar wij op dat moment natuurlijk niet meer waren; un poco pech…

Erik liet het niet aan zijn hart komen en kroop ondanks een minimum aan resterende daglichturen voor de 2e maal op zijn Enfield om ons te vervoegen. Zo rond 22u30 ging de telefoon op onze kamer over en tot onze opluchting vulde Erik, zwart van de roet  even later onze kamer met heftige verhalen over reparaties onderweg, enkele kleine aanrijdingen en andere fysieke ongemakken. We waren weer samen!

Na deze valse start besloten we niet al te vroeg op te staan om Erik een beetje bij te laten komen; eerst nog langs de Enfield dealer voor wat uitblutswerk zijn avontuurtje van de dag ervoor en dan richting Amritsar, het epicentrum van de Sikhs. De zware ongevallen die we de dag ervoor hadden gezien op de Delhi-Chandigarh route bleven achterwege en toen we bij de laatste drinkstop in de Lonely Planet zagen dat er een guesthouse was met zwembad (!) was de keuze snel en unaniem. Een halfuur later lagen we geheel in stijl met 660ml. flessen Kingfisher in de hand in het zwembad, moe niet moeilijk make nie!

De dag erna hebben we het andermaal rustig aangepakt: lekker uitgeslapen en vervolgens naar de  indrukwekkende Golden Temple in het ouwe centrum van Amritsar. Sikhs staan bekend om hun tolerantie en gemoedelijkheid en niets anders bleek toen we aanschoven voor een blik in het religieuze hart van de tempel met op de achtergrond de repetetieve mantra’s van gebeden en oosterse instrumenten die je meteen weer een feel-good gevoel geven dat je op dat moment weer in India bent. De hemelsluizen gingen open en wij trokken richting hotel.

‘s Avonds stond er weer een spektakel van een geheel andere orde op het programma: het dagelijkse wedstrijdje spierballen rollen tussen aartsvijanden India en Pakistan. Plaats: de grensovergang in Attari. Uur: iedere dag om 18u30. Scheidsrechter: de supporters aan beide zijden.

Hoe werkt het ? Eenmaal aangekomen bij de grens laat je je met de meute meedrijven tot aan het “stadium”, dat is een soort van amphitheater in ovaalvorm met precies op het midden (rara) de grens. Na een paar securitychecks mag je als tourist plaatsnemen op een soort van eretribune en zo’n halfuurtje vóór de officiele ceremonie beginnen een soort van cheerleaders aan beide zijden de sfeer op te hitsen.Die aan Indiase zijde was behoorlijk indrukwekkend met oa. Jaide Ho uit Slumdog Millionaire maar aan de Pakistaanse kant was de sfeer behoorlijk lauw (geen wonder gezien de puinbak die het land momenteel is…). Precies om 18u30 begint een spektakel dat zijn weerga niet kent: het is indrukwekkend, geeft je tegelijkertijd lachstuipen en staat bol van de pathetiek. In een perfecte synchronie doen grenswachten aan beide kanten er alles aan om elkaar de loef af te steken en onuitgesproken te zeggen: “wij hebben de langste!”; ze marcheren richting het hek, zwaaien vlak ervoor een gestrekt been tot aan hun neus als ware het een massieve middenvinger, bollen de borst zoals de Maori dat doen voor de strijd en zwepen de massa in het stadium op. Het is een hanengevecht maar dan met een hek ertussen. Het festijn gaat door tot 7 uur, 2 keer worden de beide hekken met veel zin voor drama keihard opengesmeten, ze trippelen even om elkaar heen, gunnen elkaar een minachtende snelle handshake en dan klapperen de hekken weer veel te hard dicht. Op het einde van de poppenkast worden de vlaggen gestreken en kan iedereen weer naar huis. Jaide Ho!

De dag erna was weer een heel vroege want enorm veel kilometers voor de boeg: 450 voor de rit naar Srinagar en het eerste gevoel van de bergen. Eenmaal de stad uit begon het te druppelen en na een tijdje schuilend afwachten vertrokken we dan toch maar om niet teveel tijd te verliezen. De 50 daaropvolgende kilometers asfalt waren flink ongedompeld geraakt door een hoosbui en binnen geen tijd zaten we onder de modder en de vuiligheid; bovendien koelde het flink af, ook weer een nieuwe ervaring na de eerste dagen op de bloedhete Indusvlakte. De rest van de dag was zeer vermoeiend, worstelend met veel te druk verkeer, het eindeloos moeten inhalen van kruipende walmende vrachtwagens, laveren tussen blind overstekende voetgangers, koeien, auto’s, honden en weet ik veel wat nog allemaal. De route bleek ook iets langer dan Google maps had berekend en dus stond er tot onze verbazing na uren rijden een bord boven de weg met “Srinagar 400km.”

Dat ga je natuurlijk nooit redden als het reeds 2 uur ‘s middags is en je een gemiddelde van 45 km. p/u kan voorleggen; we wisten dus al dat het een spartaanse overnachting zou worden in een slonzig dorp onderweg. De licht stijgende weg werd hoe langer hoe meer een echte bergweg en onze vermoeidheid werd verzacht door het gevoel van echt motorrijden met fijjne haarspeldbochten, prachtige vista’s op diepe ravijnen, honderden apen langs de weg (voor diegene die ging twijfelen dat dit de Alpen waren) en prachtige groene naaldbomen.

Het rijden duurde en duurde echter maar en toen de schemer al aardig ingezet was (zeer onhandig op dit soort wegen) sloeg de pech ook nog even toe: Erik kreeg een lekke band en wist zich gelukkig veilig in de berm te parkeren vlak naast een diepe helling. Met vereende krachten ging het achterwiel eraf. Karl en ik reden weer een stuk met het wiel bergafwaarts en bij kaarslicht werd in een hutje naast de weg een andere binnenband erin gelepeld.  Wij dus weer naar boven, wiel erin getrapt en zo rond 21u reden we dodelijk vermoeid maar opgelucht een klein strontdorp in om als een blok in slaap te vallen in een kamer waarvan de interieurdetails niet heel erg op het netvlies gebrand gaan blijven.

Vandaag vrijdag zijn we weer vroeg opgestaan; dat bleek zowel op voorhand bedacht als in de praktijk zeer praktisch want zo rond 5 uur was dat hele slijkspoor dat zichzelf als dorp presenteerde al een kakafonie van geluid dus veel slaapeer viel er niet meer aan te behalen. Na 2 uur lekker rijden kwamen we langs een van van de talloze militaire checkposts en mochten/moesten we een soort van entry-formulier invullen: Welkom in Kashmir! Ontvlambaarheid staat hier met vet gedrukt in het woordenboek want deze provincie van India heeft te maken met frequente uitbarstingen van geweld en is al meer dan 50 jaar een onderdeel  van hoogoplopend conflict tussen Pakistan en India. De eersten doen er alles aan om het (terug) te krijgen en de laatste alles om het te behouden en dat resulteert dan vervolgens in een niet aflatende orgie van militaire checkpoints en nog veel meer loslopende soldaten met geweer at gunpoint in de berm naast de weg. Best jammer als je bedenkt dat al dat spierballengerol en moordende verkeer de aandacht zeer afleiden van het verder paradijselijke karakter van Kashmir met een overvloed aan hoge bergtoppen, diepe dalen, slingerende rivieren en  groene vruchtbare weides.

Na nog es 2 uur gereden te hebben kwamen we rond 11 uur eindelijk aan in Srinagar en konden we een beetje gaan organiseren voor de nakende doortocht in het hooggebergte. Karl en ik dus naar de markt voor een resem boodschappen zoals warme kleren, lange laarzen, een nieuwe binnenband, motorolie enz…

‘s Avonds hebben we nog een beetje rondgekeken aan de oevers van het pittoreske Dal meer, mooi opgesmukt met een hele resem aan pittoreske houseboats waarop je leuk schijnt kunnen overnachten maar wij vertrekken morgenvroeg voor het tweede deel van ons avontuur; de eerste route van het hooggebergte richting Leh.

‘t Heeft allemaal een beetje langer geduurd dan gehoopt vanwege de hectiek, het gebrek aan internet en de vermoeidheid (never a dull moment) maar nu is iedereen weer op de hoogte ;-)

Bedankt voor het lezen iedereen en tot mails, het zou weer even kunnen duren maar wij amuseren ons tot nu toe opperbest.

Groet van Koert en natuurlijk ook Karl&Erik.

PS: volgende keer hopelijk foto's!