This is the end

Hallo allemaal,

Ondertussen zijn we toch al weer zo'n 2 dagen euh koud terug in Nederland :-)

Gelukkig kan er teruggeblikt worden op een goede vakantie; nog even in vogelvlucht

de laatste week samen met collega Vinnie: die kwam uiteindelijk op tijd aanvliegen

vanuit Singapore en Manila naar Cebu en de rest van de dag hebben we nog volgemaakt

met het beste diner tot dan toe oftewel een perfect gebakken botermalse Australische tenderloinsteak met een gruwelijk lekkere saus en heerlijke coctail erbij en een heerlijke

massage als dessert (inclusief mondkapje want het is uiteindelijk toch varkensgriep nietwaar?).

De volgende dag de boot op naar het mooie en relaxe Bohol, een eiland van zo'n 100 km doorsnede

met het nodige aanbod aan bergen, mooie stranden, visrijke koraalriffen en ook 1 van de zeldzame plekken waar je de schattige Tarsier kan zien: 's werelds kleinste primaat die in de palm van je hand past, zijn hoofd 180 graden kan draaien en supergrote ogen heeft (nachtdier).

Vanuit de bootterminal zijn we meteen doorgekoerst naar Panglao eiland en 's middags zat ik

al op een speedbootje voor de eerste duik naar een scheepswrak op -30. Vinnie wou het nog rustig aandoen wegens de reis en ook wegens problemen met de oren.

We hebben ons allebei geamuseerd op Panglao met voor het eerst lekker weer, een goeie bar vlakbij en lekker eten. Na 2 dagen wilden we allebei wel even van plek dus hebben we een rugzak volgestopt met spulletjes voor enkele dagen, 2 brommers gehuurd en hop op weg voor een tocht naar de andere kant, naar Anda met zijn ongeschonden koraal.

Vinnie, zonder ervaring, was al snel vertrokken met de brommertjes en het werd een leuke rit

langs de oceaan, rijstvelden en ook bij een soort van (illegale) Tarsierfarm waar we het wonderbaarlijke beestje vanuit alle hoeken konden zien en fotograferen.

Eenmaal daar buiten begon het met het weer behoorlijk mis te lopen: wat eerst een flauw gedruppel

was zwol al snel aan tot een fikse hoosbui en uiteindelijk moesten we koud en doorweekt een uur gaan schuilen voor een onwaarschijnlijke stortbui die maar bleef duren. Na dat uur nam het wat af qua intensiteit en zijn we dan maar doorgereden maar relax was anders want je krijgt het zelfs bij 30 graden behoorlijk fris als je doorweekt bent. Na een uur rijden kwamen we aan bij de Chocolate Hills, een verzameling van zo'n 1200 nagenoeg identieke heuvels die hun naam danken aan de typisch bruine kleur die ze krijgen aan het einde van het droge seizoen.

Veel mensen geven niet hoog op van deze heuvels maar we hadden allebei zoiets van: toch wel mooi; zeker gezien het feit dat wij als geluk bij een (regen) ongeluk de heuvels gepresenteerd kregen met een mooie mysterieuze mistlaag eromheen. Na een hapje daar ter plaatse begon de zon zowaar er doorheen te komen en konden we weer verder (na nog een nieuwe fotoreeks genomen te hebben aangezien het eerst te hard regende om de Canon boven te halen).

De rest van de middag was een heerlijke rit: dwars doorheen het eiland naar het oosten doorheen kleine dorpjes met vriendelijk volk langs de kant van de weg en veel mooie vista's. Zo'n 20 km. voor het eindpunt nog even gestopt bij een waanzinnig grote hanegevechtarena voor een kwartiertje couleur locale, geschreeuw van gokkers en dooie hanen.

Uiteindelijk bereikten we Anda vlak voor het donker werd en vonden we een mooie kamer aan de kust. De volgende ochtend gingen we beide duiken en de omstandigheden waren nogal ideaal: volop zon, een supervlakke zee en vanuit een kleine bankaboot konden we een mooie duik maken naar de dropoff die vlak voor de kust ligt (de zeebodem die op -8m diepte ligt duikt ineens verticaal naar beneden waardoor je een "muur" krijgt die vol met waanzinnig zeeleven zit).

's Middags gingen we op zoek naar een grot die half onder water ligt en we vonden em met de hulp van een local maar erin gaan via de half onder water staande opening bleek onmogelijk zonder een waterdichte lamp; wel nog even gezwommen in het kristalheldere maar koude water.

Om vier uur waren we dan weer terug aan zee voor onze 2de duik en met een prachtige zonsondergang vanaf de boot terug naar wal voor een afrondend etentje.

De volgende dag zouden we terugrijden naar Panglao want onze boot vertrok de volgende ochtend weer naar Cebu. Het zag er echter niet zo goed uit: zwiepende palmbomen, striemende regen en een onheilspellend donkere lucht. Bohol zat naar bleek in de uitloper van een typhoon met als gevolg: gesloten scholen, veerboten die niet uitvoeren en ontregeld vluchtverkeer.

We hebben het afgewacht tot de middag maar omdat we geen keuze hadden zijn we dan toch maar gewikkeld in vuilniszakken tegen de kou en regen op de brommer gekropen en ondanks sommige zware windstoten toch na een aantal uren weer veilig teruggeraakt in Panglao waar het weer minder heftig was. Om onze veilige terugkeer te vieren nog een flinke poos aan de bar gehangen (het einde kan ik me bijgevolg niet meer herinneren).

De volgende ochtend (zware reisdag) naar de boot die gelukkig weer uitvoer omdat het weer danig hersteld bleek en 2 uur later zaten we weer op Cebu waar we zo'n 4 uur moesten overbruggen voor de vlucht naar Manila. Ik zag dat er "vlakbij" de luchthaven een gitaarfabriek was (leuk voor Vinnie) dus eerst de bagage in een locker gepropt en dan de taxi in en erheen maar ik maakte een beetje een tijdsinschattingsfout want door de combinatie van: 1) zeer druk verkeer 2) eigenlijk te weinig tijd 3) de meeste debiele taxichauffeur ooit werd het een race tegen de tijd om weer terug te raken op de luchthaven en het was dan ook daar dat het "wonder van Cebu" zich afspeelde: de check-in voor de vlucht naar Manila zou 45 minuten voor vertrek dichtgaan, wij raceten uiteindelijk 38 minuten voor vertrek de luchthaven binnen; Vinnie naar de inmiddels gesloten balie en ik naar de lockers om de bagage op te halen. Dankzij het grote hart van het grondpersoneel konden we toch nog inchecken ter elfde uur; wij meteen naar de gate waar de bus blijkbaar al op ons stond te wachten, nog eens 2 minuten later zaten we aan boord en uiteindelijk 28 minuten voor het oorspronkelijke vertrek hingen we in de lucht. Nog nooit meegemaakt dat we én te laat waren en toch konden inchecken en vervolgens 10 minuten later al in de lucht hingen aan boord van een vlucht die 28 minuten vóór op het schema vertrok, bizar :-)

We kregen genoeg tijd om te bekomen van de stress (vooral ik dan) en na een soezelvluchtje kwamen we aan op Clark airport, zo'n 2 uur rijden boven Manila in de schaduw van de Pinatubo vulkaan om meteen door te rijden naar een fijn nieuw hotel in het nochtans redelijk groezelige Angeles met zijn fameuze bar-strip ("ontwikkeld" ten tijde van de Amerikaanse militaire aanwezigheid; een kunstje wat ze eerder ook al flikten met Pattaya en Saigon..).

De volgende ochtend was het de bedoeling dat we vroeg op zouden staan om de Pinatubo te beklimmen (eerst met 4x4 de helling op en dan 3 uur wandelen naar de krater) maar vermoeidheid bleek de goeie intenties een beetje in de weg te staan en dus sliepen we door onze goeie bedoelingen heen. De rest van de dag hebben we dan maar zo relax mogelijk aangepakt met een massage voor Vinnie, een spelletje poker voor mezelf en 's avonds lekker Mexicaans gegeten en de nodige drank ter afscheid na.

De volgende ochtend een probleemloze vlucht van Clark airport naar KL op 1 pipo naast me na die het niet fijn vond dat ik hem vroeg zijn telefoon uit te schakelen toen we nog aan het landen waren.

Behoorlijk ontluisterend als een aziaat van zo'n 50 jaar je zonder boe of ba een middenvinger onder je neus steekt , ondertussen "fuck you asshole" schreeuwend. Het feit dat wij even later hem in het Nederlands aan het uitlachen waren wond hem nóg meer op; ambiance!

We hebben de bagage in een locker gedumpt op de luchthaven van KL, meteen de snelle trein op naar het centrum van de stad om nog even want rond te lopen op Petaling Street in Chinatown, lekker gegeten langs de straatkant bij een Chinese "what you see is what you eat" tent en uiteindelijk hingen we rond halfeen 's nachts voor een vermoeiende vlucht naar Amsterdam wegens wel heel erg weinig beenruimte (en een volle vlucht). 

De conclusie is echter: hard gewerkt; een leuke vakantie er achteraan en nu volle gas om de afleveringen voor de expeditie te gaan monteren; we hebben er zin in!

Bedankt voor het lezen weer iedereen en tot in december, bestemming nog onbekend :-)

Groetjes,

Koert